Ik hou van de herfst. Altijd al gedaan. Waar sommigen mistroostig worden door minder daglicht en een afnemende temperatuur, krijg ik juist een geluksgevoel bij het ervaren van deze intrede van een nieuw seizoen. Misschien omdat ik een ‘herfstkind’ ben?
Volgens de bevindingen van enkele wetenschappers bestaat er een link tussen je karakter en het tijdstip van je geboorte.
Het seizoen waarin je geboren wordt, is blijkbaar van invloed op de hoeveelheid neurotransmitters die je lichaam aanmaakt.
De bekendste neurotransmitters zijn serotonine, dopamine en adrenaline. Serotonine en dopamine staan bekend als gelukshormoon. We ervaren bij de aanmaak van deze stoffen een gevoel van genot en blijdschap. Adrenaline staat bekend als het stresshormoon. Als ons lichaam daar veel van aanmaakt ervaren we gevoelens van woede en angst.
De onderzoekers hebben geconstateerd dat mensen die in de herfst ter wereld zijn gekomen, minder kans hebben op depressiviteit.
Als ik naar mijzelf kijk, zou dat heel goed kunnen. Want waar een ander neerslachtig wordt van dwarrelende blaadjes, minder zon en het sluiten van de terrassen, kan ik genieten van de veranderende natuur, dampende bekers warme chocolademelk met rum en kaarsen in huis. Herfstdip, winterblues of depressie: ik ken het gelukkig alleen van horen zeggen.
Mensen die in een bepaalde periode van het jaar geboren worden hebben een grotere kans op een bepaald type temperament. Volgens de Happinez Astrologie guide zijn herfstmensen kritisch, bedachtzaam en maatschappelijk betrokken. De gevoelsbeleving van herfstpersoonlijkheden is subtiel en veelzijdig door hun analytische en reflectieve instelling. Reflectieve instelling? Hmmmm….. niet iedereen past natuurlijk 100% in een profiel 😉.
GELUK EN BEHAAGLIJKHEID
Ik ben inderdaad een gevoelsmens. En buiten in de natuur, bij voorkeur in mijn eentje maar altijd mét hond, kom ik het dichtst bij mijn gevoel. Dat klinkt zweverig, maar dat is het verre van.
Het is bewezen dat je van een wandeling door de natuur tot rust komt en je gelukkiger voelt. In de betrekkelijke stilte van een natuurgebied krijgen onze hersenen minder prikkels te verwerken en dat maakt ons rustiger. Daarnaast heb je onder andere vitamine D nodig om je goed te voelen. Het grootste gedeelte van de hoeveelheid die we nodig hebben, halen we uit de UV-straling van zonlicht. Dus een herfstwandeling in dat heerlijke, zachte zonnetje? Niet alleen gunstig voor prachtige foto’s, maar ook voor je geluksgevoel.
Denk ik aan herfst, dan denk ik aan schilderachtige schoonheid. Een prachtig kleurenpalet door de verkleuring van het blad van bomen en struiken. Die metamorfose van een groene omgeving naar een wereld vol gele, oranje en rode tinten verveelt nooit. Warme tinten die we associëren met behaaglijkheid. De tinten die we ongemerkt ook in ons huis laten terugkomen als de dagen korter worden. Niet voor niets is terracotta, een warme en aardse kleur, vooral in de herfst favoriet in het interieur.
EXPLOSIE VAN GEUR, LICHT EN….. STILTE
Mijn voorkeur gaat uit naar een flinke wandeling in een bos. Een bos met naald- en loofbomen door elkaar. Qua geurbeleving gaat er namelijk niets boven de geur van dennenbomen. De mix van hars en hout heeft iets geruststellends en ontspannens. Als daarnaast de zon ook nog eens haar gouden gloed op het verkleurende bladerdek van de loofbomen laat schijnen, is mijn geluksgevoel compleet. Overigens kan ik dit gevoel ook in de lente ervaren wanneer de natuur aan het ontluiken is en datzelfde, gefilterde zonlicht op het jonge groen schijnt.
ALLEEN MET MIJN GEDACHTEN
Het liefst loop ik in de ochtend. Niet alleen zijn mijn gedachten dan nog onwetend over alle gebeurtenissen die die dag gaan volgen, de kans dat ik het bos voor mij alleen heb, is vrij groot. Cliché of niet, het gezang van de vogels klinkt ’s ochtends in de stilte gewoon beter dan op een later moment. Het spotten van een ree die zich veilig waant door het vroege tijdstip, is voor mij een prachtig begin van de dag. Ik loop niet al te snel, zodat ik goed kan luisteren naar de geluiden van het bos.
Op het moment dat mijn geest zich helemaal vrij voelt, word ik ruw uit deze vorm van geestelijke verbinding met de natuur getrokken. Het bos voor mij alleen?
Echt niet, sinds Nederland massaal de natuur in is getrokken tijdens de lockdown, loop je nooit meer alleen. De natuur is van iedereen geworden. Uit gegevens van Google blijkt dat de bezoekersaantallen van natuurgebieden met gemiddeld 30 procent zijn toegenomen. Het is goed om te weten dat er met mij nog veel meer natuurliefhebbers zijn, maar ze mogen wat mij betreft best op een ander tijdstip even de benen strekken 😉.
DE NATUUR IS VAN ONS ALLEMAAL….
Ach, soms is het best leuk om even een praatje met een andere natuurgenieter te maken. Al blijft het vaak bij een gemompeld ‘goedemorgen’ of een soms iets agressievere verwensing wanneer mijn hond niet snel genoeg aan de kant gaat voor snelle mountainbikers.
Die hond deelt overigens mijn verlangen naar een verlaten bos. Als haar staart ronddraait als de propeller van Karlsson, is ze blij. Minder blij wordt ze van andere honden. Zij is van het soort ‘ik-snauw-iedere-hond-het-liefst-af-maar-mijn-baasje-verwacht-sociaal-wenselijk-gedrag’. Of zou dit te maken hebben met het ‘zo baas zo hond’ gezegde; waarmee beweerd wordt dat een hond het gedrag van zijn baas imiteert??