De stille echo van een aanname
Een onschuldige zaterdagmiddag tussen tweedehands boeken. De geur van papier, versleten ruggen van Harlan Coben-thrillers en een complete verzameling Winkler Prins. Precies zo’n middag waarop
Een onschuldige zaterdagmiddag tussen tweedehands boeken. De geur van papier, versleten ruggen van Harlan Coben-thrillers en een complete verzameling Winkler Prins. Precies zo’n middag waarop
“Schrijf gewoon over iets dat deze week is gebeurd. Een gesprekje bij de bakker ofzo. Hoeft helemaal niks bijzonders te zijn.” Dit advies kreeg ik
Toen ik vorig jaar wat teksten voor een hippe koffiebar schreef, hoorde ik voor het eerst over de babyccino. Met kinderen in de puberleeftijd kende ik de uit Australië overgewaaide koffierage niet.
Ik dreigde verstrikt te raken in een net van marketingbullsh*t.
Ik keek naar anderen. Deed wat zij deden. Als beginnende ondernemer was ik doodsbang om op te vallen. Dus herkauwde ik taaie marketingmodellen die ik in een versleten linnen tasje met me meesleepte.
Het rad piepte en kraakte, toch stapte ik steeds weer in. Dan zat ik mijmerend naast McKinsey of at ik een boterhammetje met Simon Sinek. Ondanks dat ik me bij deze figuren steeds minder op mijn gemak voelde, draaide ik gedachteloos mee. Waarom?
Mijn gedachten kleuren mijn dag. Ze springen van de hak op de tak, van lief naar onaardig en van grappig naar vernietigend. Ze zijn er altijd, non-stop. Uitzetten is onmogelijk. Zolang ze mijn dagen kleuren als een peuter met nieuwe stiften, is er geen vuiltje aan de lucht.
Ik verwezenlijkte mijn droom om tweedehands kinderkleding te verkopen in een knus hoekpandje aan een doorgaande weg. Ik schroefde een bord met de naam op de gevel en vulde de bescheiden 20m2 met gebruikte kinderkleding.
Ze voelt het naderen; haar tijd is bijna gekomen. Alles heeft ze gegeven, ze heeft niet veel meer over. Het gezegde ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ ervaart ze nu volop. Vederlicht is ze begonnen, loodzwaar zal ze straks eindigen.
Dat de textielindustrie zeer belastend is voor het milieu en kampt met een terecht belabberd imago van uitbuiting, kinderarbeid en barre arbeidsomstandigheden, is algemeen bekend. Dat het produceren van goedkope meubels minstens zo belastend is voor onze planeet, is minder bekend.
Ken je dat, een aha-erlebnis?
Ik had er vorige week meerdere.
Het besef dat ik al bijna mijn hele leven volgens de Wabi Sabi-filosofie handel, is best een openbaring. Ik wist het niet. Maar ik vond ineens antwoorden op vele vragen.
Eind jaren 80 vielen veel van mijn leeftijdsgenoten in katzwijm voor de glimlach van Simon le Bon. Mijn vriendinnen slaakten kreetjes van verrukking bij een zwembadscene uit Beverly Hills 90210, ik was al afgeleid nog voordat de waterdruppels hun weg over de getrainde lichamen naar beneden vonden.
Om resultaat te behalen moet je soms uit je comfortzone komen. Zelfs als dat niet veilig voelt. Of is er nog een compromis?
Die irritante coockies! Nee, ik doe er niets spannends mee. Ja, ik moet je er wel op attenderen. Even kauwen en wegslikken dus.