Twee handen en een beetje kracht heb je er voor nodig. En dan nog gaat het wat schokkerig, alsof de linkerkant steeds wedijvert met de rechterkant. Ik voel de weerstand die zij ook gevoeld moet hebben.
Anna. Die in haar tijd de laden van mijn antieke ladekast waarschijnlijk ontelbare keren open en dicht heeft geschoven. Met haar 15 jaar al een flinke meid. Dat moet ook wel, want het is zwaar werk. Verhit pakt ze de zware strijkbout van de kachel. Hij zal nu wel heet genoeg zijn. Nog een paar lakens, dan is ze klaar. Beneden hoort ze de loopjongen van de kruidenier. Ze snelt naar beneden, ze wil hem niet missen. Mevrouw heeft haar opgedragen om de jongen te betalen en het geld in de zak van haar schort geeft haar een ongemakkelijk gevoel.
Ik veeg over de donkere vlek op het tafelblad. In haar haast om de kruideniersjongen te treffen, is Anna de strijkbout vergeten. Ik zie voor me hoe ze in paniek heeft geprobeerd haar ongelukje weg te poetsen, om de vlek vervolgens heimelijk met een kleedje te bedekken. Gelukkig is mevrouw slechtziend en zal het de gasten niet opvallen.
De schoonheid van het verleden
Sporen van een vervlogen leven. Heerlijk om over te fantaseren. Krasjes, butsen, scheuren en groeven. Onvolmaaktheden die uniek zijn. Laten we die alsjeblieft niet verstoppen onder kleedjes of anderszins wegmoffelen. Het zijn juist de imperfecties die we moeten eren. Ze vertellen een verhaal.
Anna die rond de vorige eeuwwisseling het gestreken linnengoed opborg in de zware ladekast die nu in mijn woonkamer staat. Een tienermeisje dat haar geheimen bewaarde in het tafeltje waar nu wat vergeten tijdschriften in liggen.
Vorige week schreef ik een verhaal over de moedervlek van Robert de Niro. De strekking van het verhaal deed een van mijn connecties op LinkedIn denken aan Wabi Sabi: een eeuwenoude Japanse filosofie die ons leert om schoonheid in imperfectie en vergankelijkheid te zien.
Verlangen naar versimpeling
Het kwartje viel. Mijn eerste ‘aha-erlebnis’ van afgelopen week. Inmiddels heb ik er al meerdere gehad en aan de lichte irritatie van mijn partner te merken sla ik waarschijnlijk een beetje door.
Het besef dat ik al bijna mijn hele leven volgens deze filosofie handel, is best een openbaring. Het geeft antwoord op de vraag waarom sommigen hun huis met Ikea inrichten en ik met Marktplaats.
Of waarom ik dus gecharmeerd was van de moedervlek van Robert de Niro en nu vertederd raak door de rimpeltjes rond de ogen van mijn lief. Dat is ook Wabi Sabi. Schoonheid zien in veroudering.
Kom je bij mij eten, dan is de kans is vrij groot dat jouw bord anders is dan die van je tafelgenoten, compleet met ontbrekende scherfjes. Wabi Sabi is het antwoord op mijn allegaartje aan servies: koester sporen van breuk en ouderdom omdat ze bijdragen aan de schoonheid van een voorwerp.
Onbewust bewust
Wabi Sabi pas ik blijkbaar al heel lang onbewust toe; zowel in mijn privé als in mijn zakelijke leven. Het verklaart waarom ik dingen niet mooier wil maken dan ze zijn. Waarom ik een hekel heb aan filters, fillers en allerlei modellen die ons niet laten zijn wie we zijn. Marketingmodellen die ervan uit gaan dat wij ons aanpassen aan een systeem, dat we reageren op een manier die misschien niet bij ons past.
Maar wie bewust of onbewust leeft volgens de Japanse filosofie, leeft in het moment. Ongekunsteld, met bijbehorende imperfecties die er mogen zijn, die we zelfs mogen omarmen. Dat maakt ons mens, maakt ons uniek.
Wabi Sabi is verbinding. Verbinding met je omgeving, familie en vrienden, maar ook met je klanten. Verbinding met oprechte aandacht voor de ander. Verbinding door imperfectie.
Wil jij een gelikt verhaal met dito plaatjes? Dan passen wij niet bij elkaar.
Heb jij een echt verhaal te vertellen, met een betekenisvolle boodschap? Neem dan contact met me op. Ik zorg ervoor dat jouw verhaal zich nestelt in het hart van jouw klant. Vanuit verbinding. Vanuit Wabi Sabi.