Ze wonen al bijna 40 jaar in hun tuinderswoning die ooit gemoedelijk tussen weilanden en akkers lag. Nu zijn ze op nog geen 150 meter afstand omringd door megastallen.

Toen ‘t eerste varkensbedrijf zich decennia geleden naast het woonhuis aandiende, waren ze niet blij.

‘𝘞𝘪𝘫 𝘩𝘢𝘥𝘥𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘵𝘳𝘰𝘶𝘸𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘥𝘦 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘩𝘦𝘪𝘥 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘥𝘦𝘶𝘨𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘨𝘶𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨𝘦𝘯 𝘻𝘰𝘶 𝘢𝘧𝘨𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘋𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘩𝘦𝘣𝘣𝘦𝘯 𝘸𝘪𝘫 𝘵𝘰𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘦𝘻𝘸𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘯𝘨𝘦𝘥𝘪𝘦𝘯𝘥.’

‘𝘐𝘬 𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘩𝘪𝘦𝘳 𝘢𝘭 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯. 𝘐𝘬 𝘩𝘦𝘣 𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘦𝘧𝘥𝘦 𝘪𝘯 𝘥𝘪𝘵 𝘩𝘶𝘪𝘴 𝘨𝘦𝘴𝘵𝘰𝘱𝘵. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘪𝘬 𝘩𝘢𝘥 𝘨𝘦𝘸𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘻𝘰 𝘻𝘰𝘶 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯, 𝘥𝘢𝘯 𝘸𝘢𝘴 𝘪𝘬 𝘩𝘪𝘦𝘳 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘸𝘰𝘯𝘦𝘯.’

𝘏𝘪𝘫 𝘸𝘰𝘰𝘯𝘵 𝘴𝘪𝘯𝘥𝘴 1978 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘎𝘳𝘢𝘴𝘱𝘦𝘦𝘭. 𝘋𝘦 𝘭𝘶𝘤𝘩𝘵 𝘥𝘪𝘦 𝘣𝘪𝘫 𝘭𝘢𝘯𝘥𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘸𝘰𝘯𝘦𝘯 𝘩𝘰𝘰𝘳𝘵, 𝘯𝘦𝘦𝘮𝘵 𝘩𝘪𝘫 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘭𝘪𝘦𝘧. 𝘋𝘢𝘵 𝘩𝘰𝘰𝘳𝘵 𝘦𝘳 𝘯𝘶 𝘦𝘦𝘯𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘣𝘪𝘫. 𝘛𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘣𝘦𝘮𝘦𝘴𝘵𝘦𝘯 𝘪𝘴 𝘥𝘦 𝘨𝘦𝘶𝘳 𝘸𝘢𝘵 𝘦𝘳𝘨𝘦𝘳, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘢𝘵 𝘥𝘶𝘶𝘳𝘵 𝘴𝘭𝘦𝘤𝘩𝘵𝘴 𝘦𝘦𝘯 𝘱𝘢𝘢𝘳 𝘥𝘢𝘨𝘦𝘯.

Toen ik vorig jaar wat teksten voor een hippe koffiebar schreef, hoorde ik voor het eerst over de babyccino. Met kinderen in de puberleeftijd kende ik de uit Australië overgewaaide koffierage niet.

Ik dreigde verstrikt te raken in een net van marketingbullsh*t.

Ik keek naar anderen. Deed wat zij deden. Als beginnende ondernemer was ik doodsbang om op te vallen. Dus herkauwde ik taaie marketingmodellen die ik in een versleten linnen tasje met me meesleepte.

Het rad piepte en kraakte, toch stapte ik steeds weer in. Dan zat ik mijmerend naast McKinsey of at ik een boterhammetje met Simon Sinek. Ondanks dat ik me bij deze figuren steeds minder op mijn gemak voelde, draaide ik gedachteloos mee. Waarom?

Mijn gedachten kleuren mijn dag. Ze springen van de hak op de tak, van lief naar onaardig en van grappig naar vernietigend. Ze zijn er altijd, non-stop. Uitzetten is onmogelijk. Zolang ze mijn dagen kleuren als een peuter met nieuwe stiften, is er geen vuiltje aan de lucht.

Ik verwezenlijkte mijn droom om tweedehands kinderkleding te verkopen in een knus hoekpandje aan een doorgaande weg. Ik schroefde een bord met de naam op de gevel en vulde de bescheiden 20m2 met gebruikte kinderkleding.