Eind jaren 80 vielen veel van mijn leeftijdsgenoten in katzwijm voor de glimlach van Simon le Bon. Mijn vriendinnen slaakten kreetjes van verrukking bij een zwembadscene uit Beverly Hills 90210, ik was al afgeleid nog voordat de waterdruppels hun weg over de getrainde lichamen naar beneden vonden.
In werkelijkheid was ik gefascineerd door acteurs die qua leeftijd mijn vader konden zijn. Daar schaamde ik me voor. Waarom kon ik niet gewoon, net als de rest van mijn klasgenoten, plaatjes van jonge popsterren in mijn agenda plakken?
Ik heb mijn interesse voor oudere acteurs nooit gedeeld. Hoe kon ik uitleggen dat ik liever keek naar de moedervlek van Robert de Niro dan naar het perzikhuidje van Brad Pitt? Dat ik veel liever de wat scheve glimlach van Harrison Ford zag dan de volle lippen van Rob Lowe? Dat ik intens verdrietig was toen Willem Ruis op slechts 41-jarige leeftijd overleed? De man waar ik geen show van miste omdat telkens als hij in de camera keek mijn hart een sprongetje maakte?
Heerlijk onbereikbaar
Ik stopte de fascinatie weg, deed mee met de rest en veinsde belangstelling voor de leden van Take That. Allemaal even onbereikbaar. Ik vond het prima.
In de beslotenheid van mijn meisjeskamer zwijmelde ik bij het in jeans gestoken achterwerk van Bruce Springsteen, pronkend op de hoes van zijn album ‘Born in the USA’. Niet alleen zijn muziek vond ik geweldig: zijn lichte onderbeet, warrige haar en baardgroei van een paar dagen vond ik onweerstaanbaar. Met zijn 1 meter 77 niet echt het toonbeeld van een knappe popster, maar ik viel als een blok voor hem.
Evolutionair gezien blijkt mijn voorkeur voor imperfectie vreemd, volgens diverse onderzoekers. Symmetrische gezichten worden niet alleen aantrekkelijker gevonden, ons brein koppelt symmetrie ook aan gezondheid. Ziekte en infecties veroorzaken imperfecties, daarom kiezen we instinctmatig sneller voor gezichten die gezondheid uitstralen.
Dat ik afwijk van de massa weet ik, zo ben ik bijvoorbeeld gek op Barbra Streisand. Met haar loensende blik en aanwezige neus is ze volgens critici geen schoonheid. Ik vind haar prachtig. Met haar unieke uitstraling en prachtige stem raakt ze me. Ze maakt verbinding, dwars door de beeldbuis heen.
Ik zocht en ik vond
En dat is waar het voor mij om draait: verbinding. In mijn persoonlijke leven, maar ook in mijn werk. Ik ben er altijd, onbewust, naar op zoek geweest: verbinding. Sinds ik zelfstandig ben, heb ik zicht op het héle plaatje. Waarom ik ben wie ik ben. Waarom privé en professie vaak door elkaar lopen. Dat dat niet erg is, maar juist mijn kracht. Mijn persoonlijkheid versterkt mijn professionele prestatie.
Met verhalen werkt het precies zo. Een gelikt merkverhaal is leuk om doorheen te scrollen, maar mist een vlammetje. Veroorzaakt geen twinkeling in je ogen. Is leeg. Échte verhalen leiden tot verbinding. Echte verhalen brengen mensen bij elkaar, hebben een boodschap en bieden veiligheid. Een echt verhaal maakt nieuwsgierig en het zijn de imperfecties die uitnodigen om verder te lezen.
Echte verhalen drukken klanten niet door funnels en plakken ze geen labels op uit een gelikt marketingmodel. Waarom niet?
Omdat klanten mensen zijn. Mensen op zoek naar verbinding. Ze passen niet in een model. Ze kiezen op basis van hun hart en gevoel. Dat bereik je niet met modellen en marketingconcepten, wel met echtheid.
Kiezen jouw klanten ook met hun hart en ben je op zoek naar echte verbondenheid? Wil je ze bereiken met een betekenisvolle boodschap? Neem dan contact met me op. Ik vertel jouw verhaal vanuit die verbinding en maak écht contact met jouw doelgroep.