Luisterend naar een Abba-remix op precies 128 bpm, doe ik een poging mijn doel van 10.000 stappen per dag te halen. Op de meeste dagen beloont de stappenteller mij met een vrolijk pingeltje op het moment dat ik de laatste stap zet.
Vandaag is het lastiger om die beloning in de wacht te slepen. Het is wat later op de avond en het schemert al behoorlijk. Ik hou er niet van om in het donker buiten te zijn. Sterker nog; zonder daglicht ben ik een schijterd. De adrenaline giert door mijn lijf op het moment dat de zon de horizon kust en de schaduwen op de grond lange armen worden die naar mijn enkels grijpen. Eigenlijk heb ik die 128 beats per minuut helemaal niet nodig, mijn hartslag zit daar sowieso al ver boven.
In het bos zijn de wilde dieren
Ik ben een herfstkind, het is mijn favoriete seizoen. Ik schreef daar deze blog al eens over. Geen bos of natuurgebied in Twente is mij onbekend. Niet gek dus dat ik mijn stappen bij voorkeur in het buitengebied zet. Overigens voelt mijn vaste stapmaatje zich ook prettiger op natuurlijke bodem. De zachte kussentjes onder haar poten zijn minder geschikt voor lange afstanden op asfalt.
Meestal heeft ze de pas d’r aardig in. Huppelt vrolijk naast me op een beat die alleen zij hoort. Maar als je van plan bent om je stappendoel binnen een ruim uur te halen, moet je nadenken over wáár je loopt. Wel eens met een hond in de bebouwde kom gelopen? Met een aangelijnd exemplaar dat elke 3 meter even haar ‘hondensocials’ moet checken voor de laatste roddels? Dat schiet niet op!
Het buitengebied heeft dus onze voorkeur. Terwijl zij haar tijdlijn doorscrolt behoud ik mijn ritme en binnen 1,5 uur hebben we onze dagelijkse portie beweging gehad.
De tussenweg die compromis heet
Maar wat als je bang bent in het donker? Als je geen Roodkapje heet en wél vreest voor de wilde dieren? Dan sta je voor een dilemma. Blijf ik veilig in de bewoonde wereld en accepteer ik tijdsverlies omdat de hond elke 10 meter een ‘I was here’- boodschap tegen een paaltje piest of kies ik voor de snellere route en ga ik de strijd met mijn angst voor het donker aan?
Ik kies voor het laatste. Veiligheid is niet altijd de beste optie. Uit m’n comfortzone komen is eng, maar ik hoef die stap niet ineens te nemen. Soms kan het sluiten van een compromis betekenen dat je zicht hebt op het gewenste resultaat, met je comfortzone binnen handbereik. Voor de zekerheid.
Mijn compromis is een rustig weggetje op de grens tussen veiligheid en angst. Met een bescheiden straatverlichting, een af en toe passerende fietser en voldoende ruimte voor de hond om te socializen zonder het ritme van de remix van Agnetha en Björn te onderbreken.
Zijn jouw teksten een tikkeltje aan de veilige kant omdat je bang bent over het randje te gaan? Ben je nog wat huiverig om uit je comfortzone te komen maar zoek je wel het beste resultaat? Laat het me dan weten! Samen zoeken we naar een manier om jouw verhaal spannender te maken.