‘Nou, over 5 jaar zit ik in ieder geval niet meer bij dit saaie bedrijf! Maar nu heb ik gewoon een baan nodig’. De mond van de HR-dame raakte nog net niet het tafelblad van de tafel die al jaren in de zielloze vergaderruimte stond. Met grote ogen van verbazing keek ze me aan. Er verscheen een grimas op haar gezicht die het midden hield tussen ongeloof en het gevoel in de maling genomen te worden. Ik zag haar vertwijfeling; had ze het wel goed gehoord??
Nee natuurlijk had ze het niet goed gehoord. Want slechts een klein deel van alle onzin die de hele dag in mijn brein om aandacht vecht, wordt uitgesproken. En hoe graag ik dit soort woorden soms in iemands gezicht zou willen laten ontploffen, doe ik het nooit. In dit geval formuleerde ik een vaag antwoord dat mijn persoonlijke ambitie combineerde met iets wat ik onthouden had van de ‘over ons’ op hun website.
Heel veel clichés
Bij elk gesprek hoopte ik dat de meest clichématige vragen achterwege bleven. Helaas kozen mijn gesprekspartners er meestal voor om het uur te vullen met nietszeggend geblaat over zichzelf en niet-originele vragen. ‘Wat zijn je ambities?’ Of: ‘Waar zie je jezelf over 5 jaar?’ De vraag waarom ik mezelf geschikt vond voor de functie bracht zo’n gesprek met de trefzekerheid van een Russische T-90 tank meestal tot een absoluut dieptepunt.
Ik schreef er al eens een blog over, het Grote Inzicht. Over hoe lang ik aanmodderde tot het Hallelujah-moment. Dat de tijd vóór het inzicht bestond uit solliciteren, nieuwe baan, verveling en repeat.
Ik zag mezelf niet als ambitieus. Ik hoefde geen baas te worden om hardop uit te spreken waarom ik dacht dat dingen niet gingen werken. Ik uitte ook wel kritiek zonder de baas te zijn. Met mijn hart-op-de-tong karakter behoorde een politieke carrière ook niet echt tot de mogelijkheden. Mijn snelle denken zorgde er vaak voor dat ik nogal ongeduldig over kwam als anderen iets langer de tijd namen om tot dezelfde oplossing te komen.
Ik ben niet perfectionistisch. Het spreekwoord ‘lange halen, snel thuis’ slaat op mij. Ik doe dingen graag snel en efficiënt. Maar ik wil het wel graag góed doen. Dus kwaliteit komt boven snelheid. Ik bekijk vraagstukken van meerdere kanten, maar ik neem er geen zeeën van tijd voor.
Leuke collega’s, star beleid
Betekende mijn gebrek aan ambitie om baas of politicus te worden dan dat ik helemáál geen ambitie had? Waarschijnlijk niet. Maar dat heb ik mezelf wel heel lang voorgehouden. Ik nam genoegen met een parttime baan toen de kinderen klein waren.
Ik was best tevreden met mijn baan als productmanager bij een regionale krant. Ik had superleuke collega’s en ik ging elke dag met plezier naar kantoor. Waarom ik dan toch mijn baan heb opgezegd?
Omdat bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik ben een ondernemend type en ik liep vast in het starre beleid dat meekwam met een nieuwe, grote investeerder. Naar iemands pijpen dansen is niet mijn sterkste kant. Ik begon een winkel in kinderkleding. Hoe dat afliep lees je hier.
De kunst van positief ombuigen
Ik heb mijn ongeduld, zogenaamde gebrek aan ambitie en non-perfectionisme van destijds lange tijd als negatieve eigenschappen beschouwd, maar nu ik als freelancer copywriter en tekstschrijver werk komen ze me goed van pas.
💥 Want kritisch is niet langer lastig maar betekent dat ik in staat ben het grotere geheel te zien. Verdomde handig bij het bepalen van een strategie.
💥 Mijn ongeduld maakt dat ik snel tot de kern van de zaak kom en niet eindeloos blijf hangen in details.
💥 Mijn ondernemerschap heeft me in korte tijd doen inzien dat ik eigenlijk best veel positieve eigenschappen heb. Ze kwamen alleen niet tot bloei tijdens mijn jaren in loondienst. Net zoals ikzelf.
Vele banen en vele jaren later, met meer zelfkennis dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden kan ik zeggen dat ik wél ambitieus ben. Ik barst van de ambitie! Ambitie om mijn onderneming te laten groeien. Om nog meer mooie contacten op te doen. Om te leren en te specialiseren.
Om met Meneer Kaktus te spreken: ‘Spelende vrouw, wat heb je nu geleerd?’
Ik heb geleerd dat alles een reden heeft. Alle keuzes die ik maakte, waren precies nodig om te komen waar ik wil zijn. Om mij persoonlijk te kunnen ontwikkelen, moest ik eerst een aantal dingen leren.
Niet altijd leuk, soms ronduit frustrerend, maar het heeft me gebracht waar ik nu ben. Elke ervaring blijkt op de vorige aan te sluiten. Dat zag ik destijds niet, omdat ik niet gelukkig was. Nu ik ervaar wat werkgeluk is, zie ik eindelijk het grote plaatje!