Ik heb bewust gekozen voor zelfstandigheid.
Ik heb gekozen voor meer autonomie, meer variatie in mijn taken en de mogelijkheid om werk en privé te combineren. Zelfstandig zijn biedt me de mogelijkheid om werk te doen dat past bij mijn karakter, dat aansluit op mijn sterke kanten.
Zelfstandigheid betekent in Nederland ook vaak het ontbreken van zekerheid. Het ontbreken van een sociaal vangnet of een stabiel inkomen. Het veroorzaakt zorgen over pensioen en arbeidsongeschiktheid. Zelfstandigheid betekent, zeker voor de beginnende ondernemer, vaak een wankel bestaansrecht. En toch kiezen ruim 1 miljoen Nederlanders voor die onzekerheid. Juist omdat zaken als vrijheid, autonomie en variatie voor hen zwaarder wegen dan zekerheid.
Mijn primaire drijfveer
Mijn primaire drijfveer voor zelfstandigheid is vrijheid. Indirect de vrijheid om mijn eigen tijd in te delen, direct de vrijheid om werkzaamheden te doen die bij mij passen. Taken waar ik energie van krijg, in plaats van werk dat me emotioneel leegzuigt en uitwringt, om me vervolgens als een hap taai gekauwd draadjesvlees uit te spugen.
Degenen in loondienst die zeggen: ‘Elke dag is een feestje’, vertrouw ik niet. Mits je geen betaalde alpacaknuffelaar bent, zijn er altijd taken waarvan je zeker weet dat er hersencellen áfsterven in plaats van bij komen. Door zelfstandig te zijn kan ik in grote mate zelf bepalen of ik al dan niet geestdodend werk wil doen. En nee, mijn dagen bestaan echt niet uit louter spannende uren, maar ik kom aardig in de buurt van hoe een professionele alpacaknuffelaar volgens mij zijn dagen slijt.
Mijn werk is sinds ik freelance copywriter ben geen werk meer. Het is leuk, uitdagend en soms spannend; het is wie ik bén. Dat ik het meestal kan doen op momenten dat het mij uitkomt, is prettig. Zo werk ik met net zoveel plezier op zondagochtend in mijn joggingbroek (waar zóveel gaten in zitten dat de hoofdkaasmaker van de Emmentaler Kaasfabriek er jaloers op is), als dat ik op dinsdagochtend gladgestreken op pad ga om een interview af te nemen voor een klantcase. Op sneakers, dat dan weer wel. Dat is voor mij óók vrijheid 😉
De primaire drijfveer van mijn partner
De primaire drijfveer van mijn partner is zekerheid. Financiële zekerheid. De zekerheid om ons gezin te kunnen onderhouden. Logisch. We hebben een koopwoning van bijna 100 jaar oud met een behoorlijke hypotheek. Qua onderhoud slaat ons stulpje regelmatig een flink gat in onze inkomsten. Altijd onvoorzien natuurlijk. Tel daarbij op 3 kinderen, een hond, een auto én een partner die zo nodig moet ondernemen. Pfff… ga d’r maar aan staan; voor iemand die van zekerheid houdt elke maand weer een flinke uitdaging!
En daar huppel ik dan tussendoor. Letterlijk huppelen. Sinds ik ben gaan freelancen, voelt lopen als huppelen. Voelt werken als persoonlijke ontwikkeling en omzet niet als salaris maar als een investering om te groeien. Investeren in mezelf, maar ook investeren in goede apparatuur, software of een beeldschermbril van een opticien in plaats van uit de graaibak van het Kruidvat.
Voor mij investeringen die ik nodig heb om mijn werk goed uit te voeren. Uitgaven die nodig zijn om mijn droom te realiseren. Daar laat ik graag een maandsalaris voor schieten. Best lastig dat mijn partner daar meestal anders over denkt…
De balans vinden
Als je verschillende drijfveren hebt, botst dat soms. Voor je het weet hoor je jezelf zeggen: ‘Je snapt het niet. Dat kan ook niet, want jij bent geen ondernemer. Als je íets meer ondernemersbloed zou hebben, zou je me niet zo afremmen. Ondernemen is nou eenmaal risico’s nemen.’
Dat het niet goed is en ook niet klopt, weet je wel. Maar als je gedreven bent, wil je elke hobbel op je pad gladstrijken. Zelfs als die hobbel je eigen partner is.
Ik kan wel zeggen dat wij het afgelopen jaar heel wat van deze gesprekken hebben gevoerd. Waarbij de gemoederen soms hoog opliepen en ik vol drama riep: ‘Dan ga ik wel weer in loondienst. Kijken hoe leuk dát is! Ik verpieter binnen een maand. Wat heb je dan nog aan mij? Wat heb je aan iemand die zeurende appjes stuurt, tijdens het eten klaagt over de werkdag en ’s avonds met buikpijn in bed ligt omdat er wéér een geestdodende dag wacht met incompetente managers die niet zien hoeveel goud er in hun team zit… ‘
Die gesprekken voeren we gelukkig steeds minder, nu ik langer bezig ben. Hij ziet hoe hard ik werk, wat ik kan, hoeveel waardering ik krijg en welk positief effect dat op me heeft. Hij ziet hoe ik steeds meer opdrachten heb en dat opdrachtgevers terugkomen. Ik begrijp best dat hij me niet tegenwerkt, maar me met gezond verstand af en toe weer met beide benen op de grond zet. Inmiddels weet ik dat hij me niet wil afremmen, maar beschermen. Want ik ga vaak snel. Voor hem soms te snel. Ik besef dat ik af en toe mijn tempo moet aanpassen om de juiste balans te vinden voor onze verschillende drijfveren. Alleen dán houden we elkaar in evenwicht. Vanuit dat evenwicht kan ik stappen maken en groeien. Als ondernemer, maar ook als partner. En stiekem ben ik elke maand heel blij met zijn steady inkomen….